ο μικροσ τυμπανιστησ πιανο

πως παω λευκαδα απο κυπρο

Η νεαρή καλλονή μίλησε στην κυριακάτικη Daily Mail και έδωσε λεπτομέριες από την απαγωγή της. Μεταξύ άλλων αναφέρει:

"Δεν είχα ξαναβρεθεί στην Ιταλία, οπότε περίμενα με ανυπομονησία το ταξίδι μου. Έφτασα μια μέρα νωρίτερα ούτως ώστε να προλάβω να πάω για ψώνια και να είμαι έτοιμη για τη φωτογράφιση, έτσι αγόρασα δύο μπικίνι.

Τη δουλειά μου την είχε κλείσει ένας φωτογράφος, ο Άντρε Λάζιο, τον οποίο είχα συναντήσει άλλη μια φορά στο Παρίσι, τον Απρίλιο, για μια φωτογράφιση που ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή.

Μου είχε στείλει ένα μήνυμα μέσω του ατζέντη μου, τον Φιλ Γκριν, στο οποίο έγραφε τη διεύθυνση για το στούντιο, στο Μιλάνο. Σε αυτό είχε γράψει ότι η πόρτα θα είναι ανοικτή και μπορώ να μπω χωρίς να χτυπήσω. Μπήκα και άφησα τα πράγματά μου στο πάτωμα. Είδα μια πόρτα με ένα σημείωμα που έγραφε "στούντιο".

https://qxssdfne.blogspot.com/2019/03/blog-post_131.html

Την ώρα που έπιανα το χερούλι της πόρτας, ένιωσα ένα χέρι από πίσω μου να τυλίγει το λαιμό μου. Προσπάθησα να ουρλιάξω, αλλά ένα δεύτερο χέρι με γάντι κάλυψε το στόμα και τη μύτη μου.

Πανικοβλήθηκα που δεν μπορούσα να αναπνεύσω και έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπο. Προσπαθούσα να βγάλω τα δάχτυλα από τη μύτη μου και κατάφερα να πάρω μια ανάσα.

Ένας δεύτερος άντρας βγήκε μπροστά μου φορώντας μια μαύρη μάσκα του σκι. Μπορούσα να δω μόνο τα μάτια και το στόμα του. Τράβηξε το σακάκι μου και άρπαξε το δεξί μου χέρι. Είχε μια σύριγγα στο δικό του. Ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μου. Δεν ήξερα τι ήταν μέσα στη σύριγγα. Ήμουν πανικοβλημένη. Νόμιζα ότι θα με ληστέψουν ή θα με βιάσουν. Ήμουν τρομοκρατημένη.

Με έσυραν στο πάτωμα. Δεν αντέδρασα, σκέφτηκα «δεν πρόκειται να βγω από εδώ ζωντανή». Αισθάνθηκα παγιδευμένη. Μετά όλα έγιναν μαύρα.

(HANDOUT/ REUTERS)

Ξύπνησα στο πορτμπαγκάζ ενός κινούμενου αυτοκινήτου και αισθανόμουν αδυναμία. Είχαν κλείσει το στόμα μου με μονωτική ταινία. Μπορούσα να ακούσω το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Τα πόδια και τα χέρια μου ήταν δεμένα επίσης, με χειροπέδες. (...) Έπιασα το πρόσωπό μου και κατάφερα να βγάλω την ταινία από το στόμα μου. Ο σάκος είχε μια τρύπα για να μπορώ να αναπνεύσω. Κατάφερα να βγάλω τα χέρια μου από την τρύπα και άρχισα να χτυπάω το καπάκι του πορτμπαγκάζ φωνάζοντας «οδηγέ, οδηγέ!».

Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε, αλλά μπορούσαν να με ακούσουν. Κάποια στιγμή ένιωσα το όχημα να σταματά. Η πόρτα άνοιξε και μέσα από την τρύπα είδα δύο άντρες με μάσκες του σκι να στέκονται από πάνω μου.

Τους ρώτησα "τι συμβαίνει;" αλλά δεν απάντησαν. Ήταν τρομερό. Έσφιξαν τις χειροπέδες μου και έκλεισαν πάλι τον σάκο. Το αυτοκίνητο άρχισε πάλι να κινείται.

Κατάφερα να ανοίξω ξανά τον σάκο και φώναξα. Σταμάτησαν πάλι και αυτή τη φορά, με τράβηξαν και έδεσαν τα χέρια μου πισθάγκωνα. Καθώς το έκαναν αυτό, παρατήρησα ότι είχαν μια βαλίτσα που βρισκόταν στο μέγεθός μου. Εκείνη τη στιγμή με εγκατέλειψαν όλες οι ελπίδες μου και ήμουν σίγουρη ότι θα πεθάνω. Νόμισα ότι θα με σκοτώσουν και θα με βάλουν στη βαλίτσα. Σκέφτηκα ότι δεν πρόκειται να δω τη μαμά μου ή τον γιο μου, Άστον.

ο μικροσ τυμπανιστησ πιανο
ο μικροσ τυμπανιστησ πιανο
αλ ηαμμαμ
https://naygrgqk.blogspot.com/2019/03/blog-post_97.html